منظرشهری،محل رویارویی مردم با طراحان

در طراحی منظر شهرها یک تناقض آشکار دیده می شود. از یک سو، متولیان شهری که نمایندگان مردم به شمار می روند، طراحی بخش های منظرین شهر(همچون پیاده راه ها،میادین و فضاهای جمعی و عمومی شهر و…) را به دست متخصصان می سپارند تا با دانش خود، طرحی برای فضای مذکور تهیه نمایند و از سوی دیگر، پس از اجرای طرح، مردم که مخاطبان و ذینفعان پروژه هستند، شروع به اعمال سلایق خود در فضا می کنند و در مدت زمانی نه چندان طولانی، منظر شهر و محیط پیرامون را، آن گونه که خود می پسندند تغییر می دهند. این مداخله مردم در طرح اجرا شده، گاهی چنان منظر شهر را دگرگون می کند که با طرح ارائه شده توسط مشاوران مربوطه،کاملا متفاوت و گاهی متضاد است.
تلاش هایی همچون طراحی زمینه گرا، طراحی مخاطب محور، طراحی مشارکتی و امثال آن نیز از این واقعیت اجتماعی مصون نمانده اند. علت این است که اعمال نظرات مخاطبان و ذینفعان، تنها در مرحله طراحی در نظر گرفته می شود؛ در حالی که شهروندان پس از مواجهه مستقیم با منظر جدید پیرامونشان(در مقیاس یک به یک) واکنش نشان می دهند و چون این منظر به عنصری ملموس و عینی تبدیل شده، قابلیت دخل و تصرف در آن می یابند.
به نظر می رسد که طراحان پروژه های شهری، که باعث شکل گیری منظر شهرها می شوند، باید در چگونگی طراحی و اسناد خروجی طرح، تجدید نظر نمایند. شاید بهترین راهکار این باشد که مشاوران به جای طراحی جزء جزء محیط، سیاست ها و ابزارهای کنترلی ارائه کنند تا نظرات مردم و تغییرات احتمالی از سوی آنان هدایت شود تا از ناهماهنگی و اغتشاش در منظر شهرها تا حد امکان جلوگیری گردد.

متن کامل مقاله : همایش نمای ساختمان و سیمای شهر/عطیه غفوری، محمدرضا مهربانی گلزار، زهرا رجایی

پوستر مقاله:

F-M (14)